Sandy Roffey
Çeviren: Doğa Eroğlu
Sevgili
arkadaşlar, aileler ve ilgilenen herkes,
Bazı haberlerimiz
var. Bize yakın olanların zaten biliyor, kimileri tahmin ediyor, ama artık
resmiyet kazanmak üzereyken daha geniş bir kitle ile paylaşmak istedik.
Neredeyse iki yıl
önce, oğlumuzun oğlan çocuğu olduğuna ilişkin ısrarının bir aşama olduğunu
düşündük. Bunu sorun etmedik ve yalnızca “tamam” dedik. Ama zaman geçtikçe,
onun ısrarının, onu duyamayışımızın bir ürünü olduğunu ortaya çıktı.
Ama artık onu
dinliyoruz. Okul döneminin başında, okulda değil ama evde ona eril zamirlerle
(he/him) hitap etmemizi istedi. Herkesin aynı noktada buluştuğundan —yavrumuz
muhtemelen transtı, ama henüz emin değildik ve aceleci davranıp varsaymak
istemiyorduk— emin olmak için okul psikologu ile görüştüm. O zamanlar 5
yaşındaydı.
Saçının
kesilmesini istedi biz de müsaade ettik. Saçının uzun kısımlarının düşmesini
izlerken yüzündeki o saf neşe, kim olduğu konusunda şüphe bırakmamalıydı.
Okulun 3. gününde
öğretmeni aradı; çocuğumuz kızlar tuvaletine gittiği için mutsuzdu. Öğretmenine
onun için olması gerekenin erkekler tuvaleti olduğunu söyledi. O zamanlar
çocuğumuzun da kabul ettiği geçici bir çözüm bulduk: Hemşirenin kullandığı
tuvaleti kullanmak.
Ama eninde
sonunda çocuklar sorular sormaya başladı. Çok fazla soru. Trans bir çocuk için
bu sorular stres vericiydi. Tüm bunlar bizi, eve gelip kendini kollarıma atıp
bana neden “farklı değil, aynı olmak” istediğine dair uzunca bir liste verdiği
güne getirdi. “Ben farklıyım ve farklı olmak istemiyorum, ben aynı olmak
istiyorum” dedi. Bu listede tüm diğer “erkek çocuklar” gibi erkekler tuvaletini
kullanıyor olması gerektiği yazılıydı. Ayrıca listesinde şu da vardı: Çocuklar
hep Lily isminin kız ismi olduğunu düşünüyordu ama o bir erkek çocuktu.
Bizim çocuğumuz
trans.
Biz ona
inandığımızı söyledik. Aylar boyunca annesi ve babası seçtiği için Lily ismini
kullanmak istediğini söyledikten sonra, yeni bir isim seçme ihtiyacı olduğuna
karar verdi, “kulağa kız ismi gibi gelmeyen”. Böylece ismini seçti. Yaklaşık
olarak iki saatini aldı çünkü ismimizi sadece bir kez değiştirebileceğimizi
belirtmiştim (ismini okulda değiştirmek istedi, bu geçişi sınıftakilerin yaşına
uygun olarak harika bir şekilde anlattılar, ama çok çeşitli nedenlerle bunu
sadece bir kez yapacağımızdan emin olmak istemiştim). İki saat harcadı, düşünüp
taşındı ve yeni bir isim buldu.
Yeni ismi “Red”
olmadığı için memnundum —3 yaşından 4 yaşına kadar bu ismi kullanmıştı— ya da
“Virgil” olmadığı için (babasının katkısıydı).
Acele etmedi.
Dikkatlice seçti. İsmini seçtikten sonra artık eski ismine cevap vermeyecekti.
Bazen kendi tercihine göre eski ismini kullanıyor. Ama diğer herkesten,
başından beri gösterdiğimiz saygıyı bekliyor. Dolayısıyla biz de onun yeni
ismini kullanacağız (Not: İnsanım. Bazen unutuyorum. O zaman da “Jack’in
kavanozuna” bir çeyreklik atıyorum).
Kızımı
kaybetmişim gibi hissetmiyorum çünkü hiçbir zaman kendisi dışında başka biri
olmamıştı. Ama kafa yorup onun için seçtiğimiz ismi kaybettiğimiz için küçük
bir üzüntüm var, o da yalnızca diğer çocuklar ona farklı şekilde davranana
kadar bu ismi sevdiği için. Ama dünyayı onunla yönlendirmek zorunda olduğunu göz
önüne aldığımda, bu değişimi ona çok görmüyorum.
“Dünyaya
hoşgeldin Jack” derdim ama zaten o hep buradaydı. Onun yerine “umarım bizi
dünyana almaya devam edersin” diyeceğim.
Şaşıranlar ya da
anlayamayanlar, yalnızca şu 3 şeyi bilmeniz yeterli:
1) O mutlu.
Kendisi olması ona verebileceğimiz en güzel hediye. Jack’in pediatristi (çocuk
sağlığı uzmanı) de aynı fikirde.
2) Onu
destekliyoruz. Biz, ebeveynleri, her gün yanında olan insanlar olarak ve onu
herhangi birinden daha iyi tanıyan kişiler olarak candan destekliyoruz.
3) Güzel
dilekleri hoş karşılıyoruz. Soruları da öyle. Bu yazıyı bir forumda bu şekilde
yazmamın nedenlerinden biri, eşimin de bu sabah bahsettiği gibi, zorlu
konuşmalar yapmazsak (ironik olarak, bu durumu tartışmıyorduk) nasıl ilerleriz?
Daha fazla bilgi edinmek için soru sorarsanız sizi yargılamayacağız. Oğlumuz
için daha iyi bir gelecek inşa edebileceğimizi umut ettiğimizi insanların
anlamasını istiyoruz. Ama olumsuz eleştirilerin, destekleyici olmayan
yorumların ve yargılamaların hayatımızda yeri yok. Biz de diğer ebeveynler gibi
çocuklarımızın iyiliğini gönülden istiyoruz ve onları yalnızca kabul ile
sarmalayacağız.
Son olarak, sizi
trans ikon Laverne Cox’un sözleriyle bırakıyorum:
“Başkalarının
olduğumuzu söylediği kişi değiliz. Olduğumuzu bildiğimiz kişiyiz.”
________
*Yazının orjinaline şu linkten
ulaşabilirsiniz: https://goodmenproject.com/featured-content/our-child-is-transgender